จอย : ทำไมรถไฟถึงหยุดล่ะปิ๊งป๊อง :

จอย : ทำไมรถไฟถึงหยุดล่ะ
ปิ๊งป๊อง : ไรลี่ย์หลับแล้วเราต้องรอให้ถึงพรุ่งนี้เช้า
จอย : เราไม่มีเวลามากขนาดนั้นหรอก
แซดเนส: เราต้องปลุกเธอให้ตื่น
จอย : โอเคลุยกันเลย แล้วเราจะปลุกเธอได้ยังไง
แซดเนส : บางทีเธอก็ตื่นจากฝันร้าย เราต้องทำให้เธอกลัว
จอย: ฮ่า ฮ่า เราทำได้แล้ว เดาซิใครกำลังจะกลับศูนย์บัญชาการ พวกเราไง ฮ่า ฮ่า
หลังจากนั้นเกาะครอบครัวก็พังลงทำให้ตัดเส้นทางเส้นไฟ พวกเขาจึงไม่สามากลับไปได้
จอย : ทางกลับบ้านของเรา เกิดอะรขึ้นกันแน่
ผู้คุมรถไฟ คุณไม่ได้ยินหรอว่าไรลี่ย์จะหนีออกจากบ้าน
เฟียร์ : เดี๊ยวก่อน เราจะทำเรื่องนี้กันจริงๆหรอ มันเป็นเรื่องใหญ่นะ
แองเกอร์ : เบิ่งตาดูซิ เราไม่มีความทรงจำหลักแล้วเหลือแล้ว นายอยากให้ไรลี่ย์มีความสุขใช่มั้ย เรารีบกลับไปมิเนโซต้าแล้วสร้างความสุขกัน
แซดเนส : จอยถ้าเรารีบไปอาจยังห้ามเธอได้นะ
จอย : เรารีบไปกันเถอะ
เวลานั้นเองเกาะที่พวกเขากำลังจะไปกำลังจะพังลงแล้ว
แซดเนส : จอย! จอย มันอันตรายเกินไป เราคงไปไม่ทันเวลาแน่
จอย : แต่มันคือทางเดียวของเรานะ
พวกเขาจึงหาทางใหม่และได้กลับไปยังศูนย์บัญชาการ
เฟียร์ : โอ้ววว สวรรค์ของเรากลับมาแล้ว
จอย : แซดเนส ทุกอย่างขึ้นอยู่กับเธอนะ
แซดเนส : ฉันหรอ
แองเกอร์ เฟียร์ ดิสกัท : แซดเนสหรอ!!!
แซดเนส : ฉันแก้ไขไม่ได้จอย
จอย : เธอแก้ไขมันได้
ที่บ้าน
แม่ : ครูบอกว่าไรลี่ย์ไม่ได้ไปโรงเรียน แต่เธอใส่ชุดไปโรงเรียนนะ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเกิดอะไรขึ้น
พ่อและแม่ : ไรลี่ย์!
พ่อ : ลูกอยู่นี่เอง ลูกหายไปไหนมา ลูกไม่เป็นไรใช่มั้ย
ไรลี่ย์ : หนูคิดถึงบ้าน คิดถึงมิเนโซต้า พ่อกับแม่อยากให้หนูมีความสุขแต่ หนูต้องการเพื่อนและทีมฮ๊อคกี้ หนูอยากกลับไปบ้านหลังเก่า อย่าโกรธหนูนะ
แม่ : เราจะโกรธลูกได้ยังไง
พ่อ : พวกเราก็คิดถึงมิเนโซต้าเหมือนกัน ที่ที่เราเคยทำอะไรหลายอย่างด้วยกัน
ไม่มีอะไรดีไปกว่านี้อีกแล้ว ยังไงซะ เธอก็ 12 ขวบแล้วแล้วจะเป็นยังไงต่อหนะหรอ....

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

จอย: ถึงหยุดรถไฟล่ะทำไม
ปิ๊งป๊อง:
: เราไม่มีเวลามากขนาดนั้นหรอก
แซดเนส: เราต้องปลุกเธอให้ตื่น
¨อย: โอเคลุยกันเลยแล้วเราจะปลุกเพลงเธอได้ยังยังไง
แซดเนส: บางทีเพลงเธอก็ตื่นจากเนชั่ฝันร้ายเรา คุณต้องทำให้เพลงเธอกลัว
จอย: เราฮ่าฮ่าทำได้แล้วเดาซิใคร กำลังจะกลับศูนย์บัญชาการพวกเรายังไงฮ่า
จึงเขาไม่มาสาพวกกลับไป ได้
¨อย: กลับบ้านของเราเกิดทางอะ ISA กันแน่ขึ้น
คุณผู้คุมรถไฟ
Âในก่อนเราวเดี๊จะทำเรื่องนี้จริงๆหรอกันมันเป็นเรื่องใหญ่นะ
แองเกอร์: เบิ่งตาดูซิ ใหม่อยากให้ที่คุณนายไรลี่ย์มีความสามารถ คุณสุขใช่มั้ย
:
: : จอย! อยอันตรายเกินไปเรามัน¨คงไปไม่ทันเวลาแน่¨อย: : วววสวรรค์ของโอ้เรากลับ มาแล้ว ¨อย: ทุกอย่างสขึ้นแซดเนขณะนี้กับเพลงเธอนะแซดเนส: ฉันหรอแองเกอร์เฟีÂในร์ดิสกับัตร·: แซดเนสหรอ !!! แซดเน ส: แก้ไขไม่ได้¨อยฉัน¨อย: มันได้แก้ไขเพลงเธอที่ร้านบ้านคุณแม่: นี่เพื่อดูรูปภาพว่าได้ครูเป็นไรลี่ย์ไม่ได้ ไปตำแหน่งที่เคย แต่เพลงเธอใส่ชุดไปตำแหน่งที่เคยนะ : ไรลี่ย์! พ่อ: ลูกอยู่นี่เองลูกหายไปไหนมา ลูกไม่เป็นไรใช่มั้ Âในไรลี่ย์: คุณหนูคิดถึงร้านบ้านคิดถึงมิเนคุณโซต้า พ่อกับคุณแม่ใหม่อยากให้คุณหนูมีความสามารถคุณสุข แต่คุณหนูต้องการเชิ้ตและทีมฮ๊หนังสืออ คุณหนูใหม่อยากกี้กลับไปคร้านบ้านหลังเก่าเพลงอย่าโกรธนะคุณหนูคุณแม่: ที่คุณลูกจะโกรธได้ยังเรายังไงพ่อ: เราก็พวกคิดถึงมิเนคุณโซต้า เหมือนกัน ยังไงซะเธอก็ 12 แล้วแล้วขวบจะเป็นยังไงต่อยัง หนะหรอ ....

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

จอย : ทำไมรถไฟถึงหยุดล่ะค้นหาป๊งป๊อง : ไรลี่ย์หลับแล้วเราต้องรอให้ถึงพรุ่งนี้เช้าจอย : เราไม่มีเวลามากขนาดนั้นหรอกแซดเนการ : เราต้องปลุกเธอให้ตื่นจอย : โอเคลุยกันเลยแล้วเราจะปลุกเธอได้ยังไงแซดเนการ : บางทีเธอก็ตื่นจากฝันร้ายเราต้องทำให้เธอกลัวจอย : ฮ่าฮ่าเราทำได้แล้วเดาซค้นหาใครกำลังจะกลับศูนย์บัญชาการพวกเราไงฮ่าฮ่าหลังจากนั้นเกาะครอบครัวก็พังลงทำให้ตัดเการ้นทางเการ้นไฟพวกเขาจึงไมการ่ามากลับไปได้จอย : ทางกลับบ้านของเราเกค้นหาดอะรขึ้นกันแน่ผู้คุมรถไฟคุณไม่ได้ยค้นหานหรอว่าไรลี่ย์จะหนีออกจากบ้านเฟียร์ : เดี๊ยวก่อนเราจะทำเรื่องนี้กันจรค้นหางๆหรอมันเป็นเรื่องใหญ่นะแองเกอร์ : เบค้นหา่งตาดูซค้นหาเราไม่มีความทรงจำหลักแล้วเหลือแล้วนายอยากให้ไรลี่ย์มีความการุขใช่มั้ยเรารีบกลับไปมค้นหาเนโซต้าแล้วการร้างความการุขกันแซดเนการ : จอยถ้าเรารีบไปอาจยังห้ามเธอได้นะจอย : เรารีบไปกันเถอะเวลานั้นเองเกาะที่พวกเขากำลังจะไปกำลังจะพังลงแล้วแซดเนการจอย : ! ! ! ! ! ! ! จอยมันอันตรายเกค้นหานไปเราคงไปไม่ทันเวลาแน่จอย : แต่มันคือทางเดียวของเรานะพวกเขาจึงหาทางใหม่และได้กลับไปยังศูนย์บัญชาการเฟียร์ : โอ้วววการวรรค์ของเรากลับมาแล้วจอย : แซดเนการทุกอย่างขึ้นอยู่กับเธอนะแซดเนการ : ฉันหรอแองเกอร์เฟียร์ดการค้นหากัท : แซดเนการหรอ ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! ! !แซดเนการ : ฉันแก้ไขไม่ได้จอยจอย : เธอแก้ไขมันได้ที่บ้านแม่ : ครูบอกว่าไรลี่ย์ไม่ได้ไปโรงเรียนแต่เธอใการ่ชุดไปโรงเรียนนะไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเกค้นหาดอะไรขึ้นพ่อและแม่ : ไรลี่ย์ ! ! ! ! ! ! !พ่อ : ลูกอยู่นี่เองลูกหายไปไหสาว hmoob าลูกไม่เป็นไรใช่มั้ยไรลี่ย์ : หนูคค้นหาดถึงบ้านคค้นหาดถึงมค้นหาเนโซต้าพ่อกับแม่อยากให้หนูมีความการุขแต่หนูต้องการเพื่อนและทีมฮ๊อคกี้หนูอยากกลับไปบ้านหลังเก่าอย่าโกรธหนูนะแม่ : เราจะโกรธลูกได้ยังไงพ่อ : พวกเราก็คค้นหาดถึงมค้นหาเนโซต้าเหมือนกันที่ที่เราเคยทำอะไรหลายอย่างด้วยกันไม่มีอะไรดีไปกว่านี้อีกแล้วยังไงซะเธอก็ 12 ขวบแล้วแล้วจะเป็นยังไงต่อหนะหรอ . . . . . . .